Në vërtetim të tezës sime se me politikanë besë nuk ka

ME BAJRAMIN NË LUBJANË, ME HASHIMIN NË ZAGREB

(Në vërtetim të tezës sime se me politikanë besë nuk ka.)

Bajrami është ish-kryeministri i tashëm, Hashimi është ish-kryeministri i ardhshëm. Të dy i kam pasë jarana, Hashimin, fjala fjalë, e kisha më dost.

Bajrami u bë kryeministër me porosi të Ramushit që po shkonte për do punë të veta në Haag.

Asokohe Hashimi ishte në opozitë, por ishte më i fortë se të gjithë të tjerët. Ibrahimi kishte vdekë, me Nexhatin, Hashimi luante si daci me minin.

Bajrami ishte pak idealist pak narcisoid. Hashimi taman pak politikan e shumë hilexhi.

Ndëkombëtarët e preferonin Hashimin, i cili ende nuk ishte thinjur dhe dukej bukurosh në mesin e liderëve jo vetëm të Kosovës, por edhe të rajonit.

Në fakt Bajrami e Hashimi përbënin pozitë-opozitën fizikisht më të bukur në Evropë dhe më gjerë. Tjetërkah ishin me defekte.

Inteligjenca e lartë politike iu mungonte të dyve.

Hashimi e kompensonte atë me atë që e quhet kopili.

Këtu, në këto fotografi, shihen edhe dy miq të mi:

Arbni që ka shkuar në atë botë pa mundur të ndajë teorizimet nacionaliste nga angazhimi në një politikëbërje moderne. Arbni lakmonte privilegjet që i sillte marrja me politikë. Por mbi Arbnin qëndronte një Menduh dhe ngurrimi i tij të diferencohej nga Saliu.

Ndëkaq Dauti as është marrë me politikë. Aty gjendej që t’ia mësonte kryeministrit jo vetëm anglishten që nuk e njihte, por edhe sjelljet me delikatesë të një burrështetasi që i mungonin. Ishte një gjendje si e Mahmut Bakallit për të gjallë të tij kur bënte përpjekje që t’i mësonte Ramushit mënyrën e ecjes dhe të shtrirjes së dorës.

Dauti është shkencëtar e historian i shkollës angleze. Nuk besoj që Dauti të ketë bërë sefa gjatë qëndrimit të tij në kryeministrinë e udhëhequr nga Bajrami.

Fakti se miqësia ime me Dautin është e gjatë dhe e përhershme tregon se me politikanë besë nuk ka.