Është e vështirë të imagjinohet ndonjë gjë më brutale se sa t’u mohohet të dashurve e drejta për të vizituar të afërmit që vdesin për shkak të koronavirusit.
Izolimi i të moshuarve dhe të sëmurëve duhet të përfundojë në shtratin e vdekjes, shkruan Astrid Prange i DW.
Kush do të mbajë dorën e tyre? Kush do t’i puthë në faqe? Kush do t’i shqiptojë ato fjalë të fundit ngushëlluese? Kush do t’u mbyllë qepallat?
Këto pyetje janë bërë jashtëzakonisht të vështira për t’u përgjigjur në epokën e koronavirusit, kur shumë pacientë janë krejt të vetëm në momentet e fundit të jetës së tyre, pa mbështetjen e familjes dhe miqve të tyre, të detyruar të largohen nga kjo botë pa mundur të thonë lamtumirë.
Shumë spitale dhe shtëpi pleqsh kanë miratuar ndalime për vizitorët gjatë pandemisë, situatë e vështirë që mund të mos quhet mizore.
Ndalime të tilla janë torturuese edhe për familjen dhe të dashurit që janë të detyruar të jetojnë me vetëdijen se nuk mund të jenë aty për njerëzit që i duan. Ata nuk mund të tregojnë ndjenjat e tyre ose të falënderojnë për një jetë të kaluar së bashku. Ata as nuk mund të ngushëllojnë dhe as nuk ngushëllohen.
Padyshim që situata do të shkaktojë dhimbje dhe ndjenjë faji, që shumë do të mbartin për pjesën tjetër të jetës. Sado e rëndësishme që një ndalim i tillë të jetë nga një këndvështrim epidemiologjik, është gjithashtu krejt johumane.
Ndaloni izolimin
Izolimi i të moshuarve dhe të sëmurëve duhet të përfundojë në shtratin e vdekjes. Duhet të ketë një mënyrë për të gjetur kompromis midis dy nevojave njësoj të vlefshme: Mbrojtje kundër koronavirusit dhe mbrojtje nga vdekja në izolim shoqëror.
Edhe pse spitalet gjermane dhe shtëpitë e pleqve kanë dhënë përjashtime për disa pacientë, zbatimi i politikës ka qenë gjithçka, por pa probleme. Për më tepër, përjashtimi përjashton ata që janë të sëmurë me koronavirus.
A nuk mund të administrohet një test i shpejtë për vizitorët? A nuk mund të bëhen maskat dhe pajisjet e tjera personale mbrojtëse për familjen dhe miqtë?
Kam respektin më të madh për të gjithë mjekët, infermierët, priftërinjtë, shërbimet mortore dhe familjet e prekura që mbajnë këtë ngarkesë të paimagjinueshme të rëndë çdo ditë, pasi përpiqen të sjellin një ndjenjë humane dhe butësie tek njerëzit gjatë kësaj kohe krize.
Ata të gjithë po ecin përgjatë një rruge metaforike “Via Dolorosa”, të cilën të krishterët nuk mund ta bëjnë fjalë për fjalë këtë Pashkë për shkak të rrezikut nga infeksioni. Ata na tregojnë se butësia njerëzore është më e fortë se ndalimet – dhe se jeta mund të festojë ringjalljen. DW
